Vier vuilnisvrouwen (zoals zij zichzelf trots betitelen) vertellen hier meer over.
De vrouwen, die aanwezig waren op de Vakdag, hadden allerlei redenen om vuilnisvrouw te worden. Zij willen bijvoorbeeld heel graag onafhankelijk werken. Passie voor vrachtwagens hadden zij op jonge leeftijd al, maar via-via zijn ze in deze branche terecht gekomen: 

“Ik wilde als klein kind vrachtwagenchauffeur worden, dat is niet gelukt. Toen ben ik de dierenverzorging in gegaan, dat lukte ook niet. Ik scheurde mijn enkelbanden en toen had ik geen werk meer, en zo ben ik deze wereld in gerold. Een vriend van mij werkte bij een uitzendbureau en die zei: ‘probeer het van de zomer, dan heb je in ieder geval iets’. En dat is nu negen jaar geleden.”

De mannen waarmee zij werken moesten even wennen aan de komst van de vrouwen, maar zij hebben naar eigen zeggen het respect afgedwongen. Ook daar hebben de vrouwen hun weg in gevonden: 

“Ik heb nog nooit zoveel gelachen op het werk. Ik vind het echt fantastisch. Het is wel verschillend per bedrijf, want ik heb ook bij een andere werkgever gezeten. Maar daar was het wel zo: als je een beetje geeft en neemt in opmerkingen, dan respecteren ze het ook als je zegt ‘nu is het klaar’. Je wordt gewoon als een van hen behandeld. Zolang je sommige opmerkingen met een korreltje zout neemt, is het heel leuk om met hen te werken.”

Toch vinden zij het fijn dat meer vrouwen zich aansluiten bij de sector. Volgens de dames geeft het een meer gemengde situatie. De rol van de vrouw begint steeds normaler te worden binnen de organisatie: 

“Vorig jaar hebben we nieuwe kledingpakketten gekregen en daarbij is ook naar dameskleding gekeken. Ze zijn er wel actief mee bezig. Er was eerst geen dameskleedkamer, dat heeft ook tweeëneenhalf jaar geduurd voordat we dat voor elkaar kregen. Het is wel strijden voor onze ‘rechten’, maar we krijgen het uiteindelijk wel voor elkaar.”
 

De vrouwen hebben niet veel last van stereotypen. Op verjaardagen reageert men positief op hun carrièrekeuze. Naast dat mensen het stoer en interessant vinden, zijn zij vooral nieuwsgierig naar of het moeilijk is: 

“Alsof het voor een mannelijke chauffeur makkelijker is dan voor ons. Ze doen dezelfde straten, ze hebben dezelfde issues. Sommige mannen bagatelliseren ons wel, zo van: ‘geef maar, ik doe het wel’. Maar we kunnen het heel goed zelf.”

Aan passie in hun werk ontbreekt het niet. Maar wat maakt het nou zo leuk? 

“De vrijheid die je hebt. Je bent buiten, je werkt met mensen, je bent bezig. Er zijn veel mensen die een praatje met je maken of die je een complimentje geven. Als je geluk hebt, komt er iemand met wat drinken of met een ijsje of je krijgt nog weleens een tekening van een kind. Kinderen die achter de ramen staan te zwaaien, geweldig! Daarnaast zijn er niet zoveel regels, je hebt zoveel vrijheid.”

Ook de GEO-sector kampt met arbeidskrapte. De sector kan volgens de dames meer kansen pakken om mensen aan te trekken. Niet alleen is er vraag naar meer vrouwen, maar ook naar jongeren en het (vast) in dienst nemen van uitzendkrachten, waarbij je ook goed kijkt naar iemands capaciteiten.
 

Potentiële arbeidskrachten zijn via diverse wegen te bereiken. Naast sociale media wordt ook benoemd dat de sector actief op scholen langs moet gaan: 

“We doen het wel, maar niet zo vaak. Ik deed schoolpresentaties, maar sinds corona doen we dat nagenoeg niet meer. Dat is zo zonde, want je kan kinderen op die manier wel enthousiast maken. En mensen denken dat het vies is, ja oké het is vies, maar iedereen heeft thuis een douche. Maak het wat aantrekkelijker. Het is meer dan alleen maar vies. De sfeer is goed, het is altijd gezellig. Geef het een kans. Loop eens een paar dagen mee, ik weet zeker dat je ervoor zwicht.”